Nie spróbujemy nawet wyliczać jego najlepszych ról, bo nie starczyłoby nam wstępu. Nie mówiąc już o zasługach w reżyserii! Andrzej Seweryn wielokrotnie udowodnił światu, że został stworzony do tego, by zachwycać widzów – czy to w kinie, czy w teatrze. Istnieje jednak kilka rzeczy, których możecie jeszcze o nim nie wiedzieć.
Spis treści: Andrzej Seweryn – ciekawostki
- Narodziny w innym kraju
- Andrzej Seweryn – bardzo młody mistrz
- Kilka miesięcy za kratkami
- Andrzej Seweryn – emigracja ze strachu przed wypaleniem
- Kiedy mistrz pracuje z mistrzem
- Wielkie wyróżnienie
- 12-letnia podróż na srebrny glob
- „On nie zagrał Zdzisława”
- Mówcie mi Loretta
- Szczenięca miłość do propagandy
- Poznaj nas oraz nasze inne artykuły
Photo by Paul Knight on Unsplash
Narodziny w innym kraju
Chociaż z dumą mówimy o nim jako gwieździe polskiego aktorstwa, w rzeczywistości Andrzej Seweryn nie urodził się w naszym kraju. Aktor przyszedł na świat w 1946 roku w niemieckim Heilbronn. Niedługo potem jego rodzice postanowili wrócić do Polski, osiedlając się w Warszawie, gdzie jego matka otrzymała posadę szatniarki w Teatrze Polskim. Tym samym, którego lata później został dyrektorem. Wygląda na to, że od zawsze był skazany na scenę.
Andrzej Seweryn – bardzo młody mistrz
Niezwykły talent i ciągła praca nad warsztatem sprawiły, że aktor jeszcze w czasie studiów w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej (PWST) zyskał opinię mistrza w swoim fachu. Zaledwie 4 lata po ukończeniu uczelni wrócił w jej progi, by zostać wykładowcą na wydziale aktorstwa.
Kilka miesięcy za kratkami
W tym samym roku, kiedy kończył studia, Andrzej Seweryn wdał się w konflikt z prawem. Został współorganizatorem protestu przeciwko zdjęciu ze sceny Teatru Narodowego „Dziadów” Mickiewicza w reżyserii Kazimierza Dejmka. W czasie tego wydarzenia władze zatrzymały go za rozrzucanie materiałów informacyjnych sprzeciwiających się radzieckiej agresji na Czechosłowację i aktor trafił za kratki na całych 5 miesięcy.
Andrzej Seweryn – emigracja ze strachu przed wypaleniem
Jako jeszcze młody, choć już całkiem doświadczony aktor, pod koniec lat 70. Andrzej Seweryn poczuł, że w Polsce jego aktorstwo nie ma już szans na rozwój w kierunku, jaki sobie wymarzył. Zmagał się ze znużeniem zawodem i czuł, że brak wyzwań sprawia, że popada w aktorską rutynę – a tego bał się najbardziej.
Od zawsze pociągał go wielki teatr, więc gdy tylko nadarzyła się ku temu okazja, spakował swoje manatki i na początku lat 80. przeniósł się do Paryża, gdzie już zdążyli o nim usłyszeć. Tam zastał go wybuch stanu wojennego w Polsce.
Kiedy mistrz pracuje z mistrzem
Seweryn przyznaje, że jednym z jego najważniejszych doświadczeń zawodowych jest współpraca z jednym najważniejszych reżyserów teatralnych XX. wieku, Peterem Brookiem, który był Brytyjczykiem żydowskiego pochodzenia, tworzącym również w Paryżu. Przez ponad rok panowie współpracowali ze sobą przy spektaklu “Mahabharata”, który oparto na wielkim hinduskim eposie. Aktor zagrał w nim podwójną rolę – w wersji francuskiej wcielił się w postać wzorowaną na diable, w angielskiej zaś – wzorowaną na aniele. Dla Seweryna było to niezwykłe przeżycie. W jednym z wywiadów, który kiedyś udzielił powiedział:
„Ja wtedy przestałem grać. Zacząłem być.”
Wielkie wyróżnienie
Po kilkunastu latach ciężkiej, lecz niesamowicie dla niego satysfakcjonującej pracy na deskach kultowych francuskich teatrów, Andrzeja Seweryna spotkało jedno z najważniejszych wyróżnień w karierze – w 1993 roku zaproponowano mu angaż w Comédie Française, jednym z najbardziej prestiżowych teatrów na świecie. Był trzecim cudzoziemcem, któremu udało się tego dokonać w niemal 400-letniej historii teatru.
Trzy lata później francuska krytyka okrzyknęła go najlepszym aktorem sezonu.
Photo by Giusi Borrasi on Unsplash
12-letnia podróż na srebrny glob
Jedna z ważniejszych ról Seweryna czekała na swoją premierę aż 12 lat. Chodzi o obraz „Na srebrnym globie” Andrzeja Żuławskiego z 1976 roku, w którym aktor wcielił się w narcystycznego przywódcę ekspedycji kosmicznej na Księżyc. Pierwsze i jedyne „polskie Gwiezdne Wojny” nie doczekały się jednak końca zdjęć i przed długie lata zbierały kurz na półce. Ponad dekadę później fragmenty zostały udostępnione publiczności, która przyjęła go z niespodziewanym zachwytem.
„On nie zagrał Zdzisława”
W kolekcji wielkich sukcesów Andrzeja Seweryna jest też nagroda za najlepszego aktora podczas 69. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Locarno – zaszczyt, który przypadł mu za rolę Zdzisława Beksińskiego w filmie „Ostatnia Rodzina”. Film, w którym pojawił się obok Dawida Ogrodnika, odbił się szerokim echem w Polsce i całej Europie.
Po premierze Łukasz Adamski z „wPolityce” pisał o roli Seweryna tak:
„Andrzej Seweryn nie zagrał Zdzisława. On przeistoczył się w swoją postać, jak zwykł to robić Robert de Niro w swoich największych kreacjach aktorskich w latach 70. Seweryn tworzy najwybitniejszą rolę w karierze. Jego aktorstwo jest totalne.”
Niewiele później aktor ponownie spotkał się na planie z Dawidem Ogrodnikiem przy produkcji seriali „Rojst” i „Rojst ‘97”.
Przeczytaj również: Dawid Ogrodnik – człowiek orkiestra. Kilka ciekawostek, których raczej nie znacie
Mówcie mi Loretta
Po obu „Rojstach” aktorowi najwyraźniej spodobało się granie w serialach i z ogromną radością przyjął kolejną rolę, która wyszła do niego ze strony Netflix. W „Królowej” Seweryn zaskoczył wszystkich, pojawiając się na ekranie w peruce, pełnym makijażu i na szpilkach, a widzowie pokochali ciepłą rolę paryskiego krawca za dnia i wesołej drag queen nocą.
„Zrobiliśmy serial, w którym nie ma nienawiści.” - powiedział w jednym z radiowych wywiadów.
„To jest szansa, by w 190 krajach pokazać Polskę nie skłóconą, nie rozszarpaną, nie walczącą, nie wyrywającą sobie serca. Taką Polskę, za którą bardzo tęsknię” – wtórowała mu Maria Peszek, która w serialu „Królowa” zagrała jego córkę, Wiolę.
Szczenięca miłość do propagandy
Aktor przyznał, że kiedy jako dziecko w 1949 roku zamieszkał z rodziną w Warszawie, zrozumiał, czym jest wojna i zaczął poddawać się wszechobecnej komunistycznej propagandzie. Jak później wspominał:
„Pamiętam gruzy, ruiny, odbudowywanie naszej dzielnicy i całego miasta. Kroniki filmowe, a także filmy, które próbowały wychowywać mnie w duchu komunistycznym, z nienawiścią do Niemców i ich języka. Gdy w latach 70. przyjechał do Polski Peter Stein z przedstawieniem Książę Homburgu von Kleista, pierwszy raz usłyszałem w teatrze język niemiecki, inny od brutalnego języka niemieckich żołnierzy, przynoszących śmierć, którego przez lata nasłuchałem się na filmach. To był dla mnie szok. Długo musiałem pracować nad tym, żeby ten negatywny stosunek do Niemców i ich języka zmienić w sobie. Dlatego wiem, jakie spustoszenie w ludzkim umyśle może wywołać propaganda”.
Poznaj nas oraz nasze inne artykuły
Poszukujesz godnego zestawu kina domowego lub głośników, które udźwigną ciężar kunsztu Mistrza? Odezwij się do nas lub odwiedź w którymś z salonów – #EksperciDobregoBrzmienia zawsze chętnie podzielą się swoją wiedzą w zakresie doboru systemu A/V.
Przeczytaj również nasze inne teksty o filmie i muzyce:
- Są łotrami, których nie da się nie lubić. Kilka ciekawostek o „Peaky Blinders”
- Jimi Hendrix – gitara, jak spadająca bomba. 80-lecie urodzin arcymistrza
Muzyka potrafi pisać najlepsze historie. Usłysz swoją, dzięki Top Hi-Fi & Video Design
Komentarze