Historia stara jak świat: kobieta w średnim wieku uwodzi dużo młodego mężczyznę, a to wszystko w melodię hitu, który rozbrzmiewa w radio do dziś. Sam film za to otrzymał aż 37 nagród i nadal często gości na prywatnych zestawach kina domowego.
Kawałek “Mrs. Robinson” został napisany specjalnie na potrzeby filmu "Absolwent", w którym Anne Bancroft w roli pani Robinson wodzi na pokuszenie młodego Dustina Hoffmana. Bancroft, która zmarła w 2005 roku, miała długą i udaną karierę filmową, ale najbardziej znana jest z roli właśnie w tym filmie. Piosenka Simona & Garfunkela o mały włos nie wylądowałaby w filmie – Paul Simon początkowo pisał tekst o Eleonore Roosevelt.
Kiedy Mike Nichols tworzył “Absolwenta”, roboczo wykorzystał trzy istniejące piosenki Simona i Garfunkela: "The Sound of Silence", "Scarborough Fair / Canticle" i "April Come She Will”, jednocześnie mając nadzieję, że Paul Simon napisze do filmu coś nowego. Trasa koncertowa i praca nad nadchodzącym albumem temu nie sprzyjały, więc Nichols zdecydował się więc wykorzystać te piosenki, ale w rzeczywistości cały czas liczył, że uświetni swoje dzieło dedykowanym kawałkiem.
Miał szczęście. Art Garfunkel słyszał Simona pracującego nad "Mrs. Roosevelt" i wspomniał o tym Nicholsowi, który zdał sobie sprawę, że tytuł ma taką samą ilość sylab jak "Mrs. Robinson". Zdesperowany, by urozmaicić ścieżkę dźwiękową, Nichols poprosił Simona, by zmienił tytuł i napisał resztę tekstu, a ten postanowił dać szansę nowej piosence.
Według Arta Garfunkela, piosenka prawdopodobnie nie zostałaby nigdy nagrana, gdyby nie Mike Nichols, absolwent reżyserii, który poprosił duet o ścieżkę dźwiękową do swojego filmu. Garfunkel powiedział, że w tym czasie piosenka była dla nich "Błahym kawałkiem, który mieliśmy zamiar wyrzucić", ale kiedy Nichols usłyszał coś w tej wcześniejszej wersji poprosił Simona o zaadaptowanie jej do filmu, przemawiał przez niego szósty zmysł.
Najsłynniejszy wers piosenki Simona & Garfunkela to "Gdzie zniknąłeś Joe DiMaggio?" – głównie dlatego, że był dosyć enigmatyczny. DiMaggio był gwiazdą baseballu w nowojorskich Yankeesach, a przez krótką chwilę również mężem Marylin Monroe. Simon wykorzystał więc jego postać jako metaforę bohaterów z przeszłości. DiMaggio podobno był trochę zakłopotany, kiedy to usłyszał, ponieważ wciąż żył i miał się dobrze, mimo że w 1951 roku przeszedł na emeryturę. Dzięki tej piosence stał się jednak na nowo ikoną, głównie dla pokolenia boomersów.
Simon, który jest wielkim fanem The Yankees, wyjaśnił to w wywiadzie dla magazynu SongTalk: "Wers o Joe DiMaggio został napisany od razu na początku i nie wiem, dlaczego i skąd się wziął. Niby nie pasuje do tej piosenki, ale wydawało nam się to tak interesujące, że po prostu go zachowaliśmy.”
Najciekawsze w całej tej historii jest to, że “Mrs Robinson” miała duże szanse na zdobycie Oscara za najlepszą piosenkę z filmu, ale nie została nominowana, ponieważ Simon & Garfunkel... nigdy nie wypełnili formularzy zgłoszeniowych. Simon wyjaśnił to tak: "To były lata 60., po prostu nie zwracaliśmy na to uwagi.” Proste? Proste.
Komentarze